W naszej parafii

Liturgiczna Służba Ołtarza aktywnie bierze udział w życiu duszpasterskim parafii.

Ministranci i lektorzy przez cały rok służą podczas Mszy Świętych. Poprzez przygotowanie liturgii, dokładają wszelkich starań, aby wierni naszej parafii mogli w jeszcze większym skupieniu i modlitwie przeżywać jej piękno.

Zbiórki ministrantów odbywają się w każdą środę o godzinie 17:30 na zakrystii. Spotkania te służą nabywaniu wiedzy liturgicznej oraz omawianiu poszczególnych uroczystości kościelnych. Na te zebrania zapraszamy również chłopców chętnych by wstąpić w szeregi ministrantów.

Obecnie opiekunem wspólnoty LSO jest ksiądz Krzysztof Gabański.

Ministranci na przestrzeni wieków

Początków ministrantury możemy się dopatrywać już za czasów Jezusa Chrystusa. W Ewangelii św. Jana czytamy: „Andrzej, brat Szymona Piotra, rzekł do Jezusa: Jest tu jeden chłopiec, który ma pięć chlebów jęczmiennych i dwie ryby (…). Jezus wziął chleby i odmówiwszy dziękczynienie, rozdał siedzącym” (J 6, 8-9, 11). Tak, więc ów chłopiec usłużył samemu Zbawicielowi i w ten sposób uczestniczył w cudzie rozmnożenia chleba i ryb, który możemy uważać za zapowiedź Eucharystii. I tak oto, właśnie ten chłopiec stał się pierwowzorem ministranta.

Od początku chrześcijaństwa to biskup sprawował Najświętszą Ofiarę wraz z asystą liturgiczną, którą na początku stanowili diakoni. W pierwszych wiekach chrześcijaństwa ukształtował się osobny urząd lektora – był on sprawowany przez chłopców, którym stawiano wysokie wymagania moralne.

W późniejszych wiekach publiczne czytanie słowa Bożego zarezerwowane było wyłącznie dla osób przygotowujących się do kapłaństwa. W średniowieczu do Mszy Świętej usługiwali klerycy, a od Soboru Trydenckiego (1545 r.) – ministranci. W oficjalnych dokumentach Kościoła wzmiankę na ten temat znajdujemy dopiero w „Mediator Dei” papieża Piusa XII z 1947 r. Dawniej, gdy Msze Święte odprawiane były w języku łacińskim a ksiądz był odwrócony tyłem do ludzi, służyło tylko dwóch ministrantów, zaś prezbiterium było oddzielone od reszty świątyni. Dopiero Sobór Watykański II (1962-1965) zajął się reformą liturgii i powrócił do starej tradycji Kościoła. Podkreślił rolę ludzi świeckich w sprawowaniu kultu Bożego. Funkcję lektora mogły pełnić również osoby świeckie nie posiadające święceń.

Od kiedy istnieją ministranci?

Odpowiedź na to pytanie jest właściwie bardzo prosta: odkąd istnieje nabożeństwo. W narodzie izraelskim było jedno wybrane pokolenie do służby w świątyni – pokolenie Lewiego. W powstającym Kościele apostołowie potrzebowali kogoś do posługiwania wiernym. Wybrali więc siedmiu pomocników i nazwali ich diakonami, to znaczy sługami. Gdy wspólnoty chrześcijańskie stawały się coraz większe, wszystko co było do wykonania, dzielono w formie różnych zadań pomiędzy członków danej wspólnoty. Na takiej właśnie zasadzie działają dzisiejsi ministranci. Sama służba wymaga czasami bardzo wielu wyrzeczeń, ale świadomość, że służy się samemu Bogu i ludziom – umacnia. Służba ministrancka polega na tym, aby przybliżyć ludziom ważność samej czynności służenia. Ministranci mogą być bliżej Chrystusa, służyć Mu poprzez noszenie określonych przedmiotów, przygotowywanie darów ofiarnych, dzwonienie dzwonkami i co najważniejsze - czytanie Słowa Bożego.

Kandydat na ministranta

Początkowe zbiórki kandydatów mają charakter wprowadzający. W poczet kandydatów przyjmuje ich zwykle ksiądz proboszcz.Okres kandydatury trwa kilka miesięcy.

Każdy ministrant powinien starać się osiągać doskonałość poprzez codzienne naśladowanie Chrystusa, modlitwę oraz pracowitość i sumienność. Ministrant przez swoje służenie pokazuje, że „uczestniczyć w liturgii” to znaczy także współdziałać i współtworzyć ją czynnie angażując się.

Kim jest ministrant?

Słowo „ministrant” (z łac. ministrare) oznacza służyć, pomagać.

Ministrant jest pomocnikiem przy sprawowaniu Mszy Świętej i podczas innych nabożeństw liturgicznych. Usługuje on księdzu, gdy przygotowywany jest ołtarz i dary ofiarne potrzebne do ofiary Mszy Świętej.

Ministrant niesie znaki – pewne określone przedmioty, które mają szczególne znaczenie i są niezbędne dla liturgii. Mają one ludziom wierzącym coś przedstawić i wskazać na inną rzeczywistość.

Ministrant powinien sam być znakiem, że każde nabożeństwo liturgiczne sprawowane w kościele, jest nie tylko sprawą kapłana, lecz sprawą całej parafii i wszystkich wiernych. I to jeden z tych powodów dla których przynależność do Liturgicznej Służby Ołtarza jest wielką radością.

 Ministrant powinien być wzorem dla swojego otoczenia, którym jest jego klasa, podwórko, a co najważniejsze - jego najbliższa rodzina. Musi poświęcić swój czas na to, aby służyć Panu Bogu. Zanim jednak zostanie dopuszczony do służby przy ołtarzu, musi być odpowiednio przygotowany do wykonywania tak ważnych funkcji.

Kim jest lektor

To określenie używane w stosunku do osób czytających słowo Boże w Zgromadzeniu Eucharystycznym. Dokumenty Kościoła pozwalają na to, aby wierni nie będący ustanowionymi lektorami, po odpowiednim przygotowaniu, czytali Pismo Św. w liturgii. Taka też stała się powszechna praktyka w parafiach.

Z posługą lektora bezpośrednio wiąże się lekcjonarz, z którego są wykonywane wszystkie czytania poza Ewangelią. Drugą istotną księgą wykorzystywaną w liturgii jest ewangeliarz, który jest najbardziej godną szacunku księgą liturgiczną. W czasie liturgii jest ona traktowana w sposób szczególny – jest uroczyście niesiona w procesji, okadzana przed odczytaniem Ewangelii, ucałowana po zakończeniu czytania. Troska o te dwie księgi należy również do obowiązków ministrantów (tuż po kapłanach i diakonach).

(Na podstawie: https://cieplice-pijarzy.pl/abc-ministranta/

Redakcja i korekta: Monika Głowacka)